Amb aqueste raconte Sèrgi Viaule nos mena suls mitics camins de Sant-Jacme. Cada caminada, cada experiéncia es unica. La seu, complida pendent dos meses e mièg en 2019, es prigondament generosa e poetica. Avèm aquí un jornal tengut jorn per jorn, un raconte a l'encòp imatjat e imaginatiu. Mai que d'una quista personala, es l'evocacion emocionanta d'una introspeccion. L'autor fa de longa l'anar-tornar entre l'endedins e l'endefòra d'un viatge intime e iniciatic. Una peregrinacion que lo marquèt per la vida. Aqueste Jornal d'un jaquet foguèt escrich a passes lents, sus un sendarèl pas totjorn luminós, per un ideós en cèrca d'estèlas. Libertat, poësia e frairetat son tantas pèiras que marquèron son caminament. Sèrgi Viaule es sortit d'Albigés e i demòra. A escrich poësias, novèlas e romans. Sa singularitat dins lo cortal de la literatura nòstra es qu'a publicat fòrces racontes de viatges : Escorregudas en Albigés, Passejada en Escandinavia, Sus las pesadas de Robèrt-Loís Stevenson, Barrutlada en Irlanda e en Gallas, etc. E mai nos porgís a nosautres los legidors del sègle XXIen un occitan natural, de bon comprene, enrasigat dins sa pratica quotidiana de la lenga.
Se, malgrat qualques cap-d'òbras, i a un genre qu'es pas estat, fins ara, fòrça explorat dins las Letras occitanas, aquò's plan la literatura erotica. Festejar la sensualitat sens càser dins la facilitat necessita, de cada instant, una poesia a flor de pèl.
Dins aqueste recuèlh de novèlas, que d'unas fan un cinquantenat de paginas, l'autor ensaja d'interpretar, segon son se, la paleta dels desirs e lors divèrses acompliments. Benlèu mai que dins los autres genres literaris, l'escomesa es ausarda. Pr'aquò res non sauriá arrestar ni l'imaginacion, ni la creacion tocant aqueste domèni de las relacions umanas ; un demest los autres.
Sèrgi Viaule, escrivan abondós e eclectic, es tanben cronicaire dins mantunes mèdias. Balha regularament a la lenga nòstra qualquas traducions.
La primièra causa que faguèt lo jove bachelièr, foguèt de davalar al teron del Fieral. Aqueste se trobava a drecha, tanlèu passada la pòrta. Èra la font de Las Toelhas mai presada d'el. Se trachava d'un trauc prigond, cavat per anar quèrre la vena d'aiga. Davalèt a la lèsta lo vintenat de lòcas per aténher la canèla de la font. Aquí, parèt sas doas mans al rajolet d'aiga fresca. Coma quand èra mainatge, forrupèt amb delici lo liquid que s'amassava dins lo cròs de sas paumas. Lo daissèt suaudament córrer dins sa garganta. Se congostèt del frescum que gentament lo ganhava. Son benaise se difusava dins son còrs tot, fins a la cima de sos dets. N'èra una benediccion. De gaire, n'auriá pregat Dieu. Levèt lo cap al cèl e se poguèt pas empachar de lançar un crit de jòia a l'azur. Udaaaau ! Fasiá pas bon aver vint ans a La Vaur e a Las Toelhas en 1211-1212, en plena guèrra d'anexion, alara que las armadas francesas de Simon de Montfòrt chaplavan tot çò que lor semblava èsser liure. Mas urosament, al país dels trobadors, la guèrra empachèt pas jamai l'amor. E quand òm sap que l'amor dura pas qu'un temps...
Aprèp un roman policièr « Na Balfet », vaquí un novèl roman : Aqueste còp l'accion se debana a l'Edat-Mejana, alara que Lengadòc es a fuòc e cendres. L'autor i sap gardar la distància justa entre istòria e ficcion. Un roman ponhent al còr de l'istòria occitana.
Sèrgi Viaule, nascut en 1950, a fòrça escrich mas fins ara pauc publicat. De totjorn, balhèt la prioritat a l'accion militanta. Pr'aquò, poesias, contes, racontes e novèlas son pareguts jos forma de brocaduras. Amb la retirada se consacra a la mesa en òrdre de sas òbras romanescas. La Venjança de N'Isarn Cassanha es son segond titol publicat. Serà seguit de maites.
En junh e julhet de 2013, Sèrgi Viaule partís amb son auto-caravana sus las rotas d'Irlanda. Que plòga, que vente o que faga bèl temps, cada jorn notarà sas impressions e sas « aventuras » sus un quasernet. Pendent mai d'un mes va viatjar dins lo país marcat del trefuèlh. Dins aquel raconte nos convida a trevar las landas pauc o pro salvatjas del territòri de la nacion cèlta mai occidentala. A virar a l'entorn de sos milanta lacs, totes mai romantics los unes que los autres. A bordejar sos rius mitics ont se veson nadar los salmons contra subèrna. E benlèu a s'enfangar dins sas torbièras a l'encòp sornas e luminosas. Nos prepausa de lo seguir al grat dels camins bartassièrs que traçan l'isla verda. A descobrir mai que mai un art de viure ont los pubs espitalièrs fan lo fachin d'aquel país de tradicions. Dins aquela cronica, es amb estrambòrd, emocion e umor que l'autor albigés nos conta son « torn d'Irlanda e de Gallas » motorizat. Nos porgís un raconte gaujós ont qualques còps la suspresa o peltira a l'encantament. O fa dins una lenga viva e sensibla que conven a plec a n'aquesta mena d'exercici literari, encara tròp rar en occitan. Enfin, una escritura que buta al sòmi e al viatge ! Sèrgi Viaule, es nascut en 1950 en Albigés, a fòrça escrich. Escrivan descobèrt per las Edicions dels Regionalismes. Poesias, contes, racontes, romans e novèlas dels sius son ja pareguts. Na Balfet foguèt son primièr roman publicat, lèu seguit per La venjança de N'Isarn Cassanha. S'es tanben especializat dins la traduccion en òc d'òbras majas de la literatura estrangièra.
En ce début XXIe siècle, la nouvelle est un genre d'expression de plus en plus présent dans la littérature occitane. Sèrgi Viaule, excelle dans cet exercice spécifique. Avec Una punhada de clavèls ce sont vingt-quatre nouveaux textes que nous offre l'auteur albigeois. Divers quant aux thèmes abordés, mais tous de facture classique. Dans la période de mondialisation qui est la notre, chacune de ses nouvelles est une observation aiguë sur la société occitane où le singulier le dispute à l'universel. La qualité première du nouvelliste est d'avoir de l'imagination, l'auteur n'en manque pas et chacun pourra en juger. En effet, chaque pièce proposée apporte son pesant de surprises. Pas a pas, le lecteur ira d'étonnement et ravissement dans ce recueil où alterne humour et poésie.
Sèrgi Viaule, né en 1950 en Albigeois. Poète de tout temps et par tous les temps, il a pratiqué cent métiers et vécu mille aventures. Il a été le premier secrétaire-animateur permanent de l'Institut d'Etudes Occitanes. Sa production littéraire est diversifiée : romans, nouvelles, récits et poésies. Il s'est également attelé à la traduction d'essais et d'oeuvres de fiction. Il est également blogueur et critique littéraire pour plusieurs médias occitans (La Setmana, Lo Lugarn, etc.).
En aquesta debuta de sègle XXIen, la novèla es un genre d'expression de mai en mai usitat dins la literatura nòstra. Dins aqueste exercici singular, Sèrgi Viaule s'i fa de man de mèstre desempuèi bèl briu. Amb Una punhada de clavèls es tornamai una garba de vint-e-quatre tèxtes que nos ofrís l'autor albigés. Divèrses son los tèmas evocats, mas totes de factura classica. Cada novèla es una observacion aguda de la societat occitana en cèrca d'identitat dins una temporada d'exagonizacion forçada e de mondializacion despietadosa. La qualitat primièra del novelista es d'aver d'imaginacion, e l'autor ne manca pas. Cada pèça d'aqueste recuèlh carreja son fais de suspresas. Lo legeire anirà, tròç aprèp tròc, d'embalausida en encantament dins aquel recuèlh ont alternan umor e poesia.
Sèrgi Viaule nasquèt en 1950 en Albigés. Poèta a temps destorbe, practiquèt cent mestièrs, visquèt milantas aventuras. Foguèt, entre maitas causas, lo primièr secretari-animator permanent de l'Institut d'Estudís Occitans. Sa produccion es divèrsa : romans, novèlas, racontes e poesias. S'es tanben, especializat dins la traduccion d'ensages e d'òbras literàrias. Es cronicaire-blogaire e critic literari dins mantunes mèdias (La Setmana, Lo Lugarn, etc.).
NB : Le fichier EPUB est disponible uniquement en version "MISE EN PAGE FIXE" o Lo fiquièr EPUB qu'es utilisader sonque dens la version "botada en paja fixa". Dins aqueste raconte, l'autor nos escalcís cossí en quatòrze jorns percorreguèt, dins las pesadas de Robèrt-Loís Stevenson, los 300 km que desseparan Lo Puèi de Velai d'Alès. Fa de longa l'anar-tornar entre son experiéncia pròpria de caminaire e la del viatjaire escocés complida 140 ans enlà (1878-2018). Amb dins sa pòcha l'obratge Viatge amb un ase per Cevenas, Sèrgi Viaule torna trevar dralhas e sendarèls de Velai, Gavaudan e Cevenas. O fa amb estrambòrd, poesia e, quand ne vira, umor. Nos ofrís una òda a la gaug de meditar sus la plaça de l'uman dins la natura. Aquel libre encantarà los qu'an ja traulhat lo sendarèl Stevenson e, solide, balharà enveja de se lançar a los qu'o an pas encara fach. Dans ce récit l'auteur nous raconte comment, en quatorze jours, il a parcouru, sur les traces de R.-L. Stevenson, les 300 km qui séparent Le Puy en Velay d'Alès. Il y fait la comparaison entre sa propre expérience de randonneur et celle du voyageur écossais, effectuée 140 ans plus tôt (1878-2018). Avec en poche l'ouvrage Voyage avec un âne dans les Cévennes, il revient hanter les sentiers du Velay, du Gévaudan et des Cévennes. Il le fait avec enthousiasme, poésie et souvent humour. Se faisant, il nous offre une ode à la joie pour méditer sur la place de l'humain dans la nature. Cet ouvrage enchantera ceux qui ont déjà parcouru le chemin Stevenson et donnera certainement l'idée à ceux qui ne l'ont pas encore tenté, d'y aller cheminer... Conegut per sos romans e novèlas, Sèrgi Viaule, nascut en 1950 en país d'Albigés, es tanben un contaire de tria. Sa lenga, rica e plegadissa, li permet de descrire amb gaubi païsatges e sentits. Aqueste obratge es tirat de la meteissa vena que Barrutlada en Irlanda e en Gallas, paregut en 2015 dins aquesta meteissa colleccion. Connu pour ses romans et recueils de nouvelles en occitan, Sèrgi Viaule, né en 1950 en pays albigeois, est aussi un conteur d'une grande sensibilité. Sa langue, à la fois riche et souple, lui permet de décrire avec précision paysages et émotions. Cet ouvrage est de la même veine que Barrutlada en Irlanda e en Gallas, paru en 2015 dans cette même collection. L'ouvrage paraît simultanément avec celui de la traduction en occitan de Voyage avec un âne dans les Cévennes de Stevenson. L'occasion d'un parallèle passionnant, à 140 ans d'intervalle, et dans la langue du pays d'Oc.
Sant-Perdols es una vilòta coma n'avèm maitas en Occitània. Viu al ritme del picatge de las oras, aquestas degrunadas pel relòtge pincat sul cloquièr de la vièlha catedrala, mas viu mai que mai per l'Amicala Rugbistica Sant-Perdosòla, lo club esportiu mai seguit de la ciutat. Tot aniriá planièr dins lo melhor dels univèrs, se un lendeman de partida a l'estadi de Trincamòla lo sonhaire de l'equipa Primièra aviá pas desaparegut. Alavetz, assassinat ? en fugida en Polinesia amb Miss Occitània ? suicidat ? envelat per de fòraterrenals ? partit amb la caissa del club ? victima d'una ascencion intempestiva al cèl coma la que patiguèt Nòstre-Sénher ? partit far l'ermita dins una cauna de Montanha Negra ?
D'evidéncia, a Sant-Perdols tot sembla possible, emai lo demai. Atanben lo capitani Marius Azemar ne vei de totas las colors per ensajar de tornar metre la man sul desaparegut. Son enquista va de rebombidas en rebombidas e se fa pas sens penetrar en prigondor las mors particularas - tras que particularas ? - dels vilandreses.
Sèrgi Viaule es sortit d'Albigés e i demòra totjorn. Escrich dempuèi son adolescéncia. Fa una lenga naturala e de bon comprene, per çò qu'enrasigada dins una practica quotidiana. En literatura es totjorn aquí ont degun l'espèra pas. Mas, literatura per literatura, sa sola ambicion e unic credo son : « Fa córrer la lenga ».
Aprèp aver publicat « Na Balfet », un primièr roman gendarmièr, puèi de romans mai classics e de recuèlhs de novèlas, Sèrgi Viaule torna al roman negre amb l'umor que li coneissem. Qualifica l'òbra presenta de « divertiment literari escrich pendent los confinaments sanitaris de 2020-2021 ».
Amb aqueste novèl raconte, Sèrgi Viaule nos mena suls sendarèls del massís del Mont-Blanc. La Virada del Mont-Blanc es segurament la bocla pedèstra mai presada d'Euròpa. Se tracha d'una escorreguda de 170 quilomètres de mejana e nauta montanha a travèrs tres Estats (França, Itàlia e Soïssa). Una virada que compta de passatges a mai de 2.500 mètres d'altitud. Una caminada que cadun es convidat d'endralhar al seu ritme. L'autor la tracèt en onze jorns. Totes los que l'an boclada son d'acòrdi per dire qu'aquela virada es una experiéncia marcanta.
Sèrgi Viaule afortís l'aver complida « coma una necessitat d'equilibri psicologic e fisic. Coma lo besonh de respondre favorablament a la crida lancejanta de la montanha que de longa pòrti en ieu. Una sollicitacion permanenta qu'ausissi coma un mormolh breçolaire ».
Un còp de mai, amb una escritura al present e a la primièra persona, l'autor mena lo legeire dins l'accion.
Sèrgi Viaule es sortit e demòra en Albigés. A escrich poesias, novèlas e romans. Sa singularitat dins lo cortal de la literatura nòstra es qu'a publicat fòrces racontes de viatges : Escorregudas en Albigés, Passejada en Escandinavia, Sus las piadas d'En Stevenson, Barrutlada en Irlanda e en Gallas, Jornal d'un Jacquet, etc. L'interès de sas narracions residís dins son biais original d'enfaciar la vida. D'un biais imatjat ditz escriure sas òbras amb sos pès : tot caminant...
E mai nos porgís a nosautres los legidors del sègle XXIen un occitan natural, de bon comprene, enrasigat dins sa pratica quotidiana de la lenga.
Emai se de costuma Sèrgi Viaule prèsa gaire parlar d'el, un còp de mai aquò's sa volontat militanta que lo butèt a escriure aqueles tròces autobiografics. Non pas per « se passar la bròssa de relusir sus l'ego », coma o ditz tan plan dins son prefaci, mas perque sa « sola ambicion es de relatar una accion militanta pel menut, de far òbra de testimoniatge per las generacions actualas e futuras d'occitanistas ».
Dins aquel libre se presenta clarament coma nacionalista e coma resistent a la francisacion d'Occitania. Cadun se farà son idèia suls combats que menèt dins sa vida. Ni per tot, cadun retendrà qu'es un dels rares occitanistas a aver butat sas conviccions fins a conéisser las jaulas de l'Estat francés.
Lo relat de son itinerari de vida participa a l'escritura de l'istòria, fins ara pauc documentada, del movement occitanista de las annadas 1970-1980. Son testimoniatge es d'ont mai preciós per las generacions venentas d'occitanistas qu'elas devon dobrir d'autras dralhas de resisténcia adaptadas als temps que son los nòstres. Se conéisser l'istòria es indispensable per analisar lo present, de cap de biais pòt pas èsser un modèl per l'avenidor. A l'ora d'Internet d'autres metòdes d'accions radicalas devon èsser inventats. D'aquí l'importància de conéisser las experiéncias de nòstres davancièrs. Aquesta n'es una demest plan maitas.
Sèrgi Viaule es sortit d'Albigés e i demòra. A escrich poësias, novèlas e romans. Sa singularitat dins lo cortal de la literatura nòstra es qu'a publicat fòrces racontes de viatges : Escorregudas en Albigés, Passejada en Escandinavia, Sus las pesadas de Robèrt-Loís Stevenson, Barrutlada en Irlanda e en Gallas, etc. E mai nos porgís a nosautres los legidors del sègle XXIen un occitan natural, de bon comprene, enrasigat dins sa pratica quotidiana de la lenga.
Nouveau livre, en occitan, de Sèrgi Viaule, qui relate des « morceaux » d'autobiographie lorsque l'auteur, jeune militant nationaliste occitan, refuse de se plier aux règles de l'Armée et de l'Administration francimandas et, allant jusqu'au bout de ses convictions, sera un des rares militants occitanistes à faire connaissance avec les geôles de l'Etat français...
Roman policier en occitan (parler languedocien) par Sèrgi Viaule (né en 1950).
L'espectacle es pas polit a véser. Brica. La dròlla deviá aver un quinzenat d'annadas. Tot lo costat drech de sa cara es estat esquiçat, arrancat, embrenicat e probablament rosegat. Se vei lo blanc de sas doas maissas e tanben las dentaduras. Polidas dents, perfièchament esmautadas e plan rengadas. Una denticion coma sola las presentatrises de television ne pòdon aver. La Paura, pareis sorrire. Mas d'una riseta calhada e freja. Coma semblan sorrire las esqueletas dins las salas de las facultats de medecina o dins las escòlas de la polícia scientifica. La vida li ven d'escapar, sorrís a la mòrt. Lo cap-adjudant Garriga se n'estrementís.
Mas qual a pogut escometre un crimi tan espaventable ? Dins lo vilatge d'Arfons, pausat sus un planestèl de la Montanha Negra, totòm se coneis. Coma dins totas comunitats montanhòlas, desempuèi de sègles, regna entre sos estatjants una solidaritat desfisanta e sospechosa. Quand los unes desparlan, los autres se calan. Alavetz, lo capitani Azemar e l'adjudant Vialèlas, que menan l'enquista, devon far la tria. An de mal a trapar de pistas. Quand n'endralhan una, n'i a totjorn almens un per lor far cambeta. Amb aquò, los Anfonsòls son d'accòrdi pas que sus un punt : l'enquista avança pas pro lèu. E se totes dison pas que los gendarmas son de pigres, totes o pensan.
Sèrgi Viaule, nascut en 1950, a fòrça escrich mas fins ara pauc publicat. De totjorn, balhèt la prioritat a l'accion militanta. Pr'aquò, poesias, contes, racontes e novèlas son pareguts jos forma de brocaduras. Amb la retirada se consacra a la mesa en òrdre de sas òbras romanescas. Na Balfet es son primièr titol publicat. Serà seguit de maites.
